Trudno, o wiele bardziej podoba mi się pozycja bycia wrzodem na tyłku śląskiej polonistyki. Piszę jednak o tym, aby i czytelnik (nie tylko ten „ostatni”) był świadomy, że z tą biografią jak i wieloma innymi rzeczami, to nie jest taka prosta sprawa… i to trzeba się „doedukować” poza tym blogiem.
Z książką autorstwa cenionej na całym świecie Bernadette McDonald mam dwa zasadnicze problemy. Raz, że sprawa dotyczy gatunku – biografia. Dwa, to kwestia zawartej w tytule „sztuki wolności”. Książka – pełen tytuł „Kurtyka. Sztuka wolności” – została nagrodzona wieloma prestiżowymi nagrodami, mieszczącymi się raczej w kręgu „literatury górskiej”. Jedną z kategorii, w której zwyciężyła jest „historia/biografia” i tutaj właśnie docieramy do miejsca, w którym należy wprost przyznać, że jest to bardziej „historia” niźli „biografia”.
Bernadette McDonald – Kurtyka. Sztuka wolności Dowiedz się więcej »
Po katastrofie w Czarnobylu w 1986 roku wokół tego miejsca narosło wiele mitów. Wyobraźnia ludzka nie zna granic, a co za tym idzie – powstało wiele obrazów przedstawiających obszar po katastrofie nuklearnej, w żaden sposób nieprzystających do stanu faktycznego, wszak któż go znał? Wyobraźnię potęgował strach przed nieznanym, filmy i literatura – robiły swoje. Jedynym sposobem, aby zobaczyć na własne oczy, „jak się sprawy mają” był wyjazd do strefy wraz z ekipą TheTravelBus, z którą miałam już okazję kilkukrotnie podróżować.
W zasadzie to sam tytuł (Cisza) mógłby stanowić kompletną recenzję książki, o której słów kilka przeczytacie poniżej. I tym razem to nie tak, że celowo przesadzam… Niechże świadczą o tym i inne recenzje Ciszy (autorstwa Małgorzaty Wójcik i Rafała Żaka), które generalnie zamykają się może w 2 tys. znaków, a gdy wyjmie się z nich subiektywny stosunek do ciszy jako takiej…
Małgorzata Wójcik, Rafał Żak – Cisza (recenzja książki) Dowiedz się więcej »
Matki polskiego rapu – Nie można odmówić Julii Knap nowatorstwa w tym przedsięwzięciu. Zapowiada się naprawdę ciekawe ukazanie innej strony rapu, wszak raperzy (hłeh, szkoda, że znów pomija się w tym fachu kobiety)
Trudno byłoby zarzucić temu ostatniemu raperowi stylistyczną i gatunkową stałość, wszak to artysta świetnie odnajdujący się zarówno w rapie spod znaku horror rapu, hardcore rapu, psychorapu, trueschoolu, bragga, a także w kooperacji z Jimkiem i orkiestrą NOSPR-ową, nie wspominając już o dodaniu swoich trzech groszy do spektaklu Wujek.81. Czarna ballada w reżyserii Roberta Talarczyka.
Miuosh – Pop.
O miłości czy też jej braku i wynikającego z tego smutku i złości, a także o rozczarowaniach i utracie nadziei – kino opowiadało już wielokrotnie. Podobnie jak o rozbitych rodzinach, nałogach i tragediach, w którym pierwsze skrzypce grają dzieci. Dlaczego więc najnowszy film rosyjskiego reżysera Andrieja Zwiagincewa nas przyciąga? Na to pytanie powinien sobie odpowiedzieć każdy widz po obejrzeniu Niemiłości.
Od przeczytania zbioru opowiadań zatytułowanych Ojciec współautorstwa dziewięciu polskich pisarzy (Michał Cichy, Jacek Dukaj, Wojciech Engelking, Jakub Małecki, Andrzej Muszyński, Łukasz Orbitowski, Ziemowit Szczerek, Wit Szostak, Michał Witkowski) minęło trochę czasu, a mi wciąż nie udało się zebrać myśli, by napisać cokolwiek. Przyczyna może leżeć w tym, że w zasadzie nie dostałam nic nowego, poza próbką warsztatu wspomnianych autorów, którzy stanęli do tego samego zadania pt. „napisz o relacji ojciec-syn”.
Jeśli założyć, że życie wygrywa nam różne melodie – a jak wiemy, najbardziej lubimy te piosenki, które już znamy – to można powiedzieć, że Grzegorz Olszański dopisuje słowa do tych, nieraz chłodnych, dźwięków. Dając nam w efekcie proste, acz niebanalne kompozycje z zaskakującymi puentami składające się na tomik Biały album. Z zapisem Lamentacji i Polonezów poprzedzonych Stroną A i zakończonych Stroną B. Czyżby to kolejny ukłon w stronę popkultury po Kronikach filmowych z 2006 roku?
Grzegorz Olszański – Biały album (recenzja tomiku poetyckiego) Dowiedz się więcej »
Beksińscy. Album wideofoniczny. Już na samym wstępie mam kłopot z tytułem mojego tekstu, uważając go za nieco niefartowny, skupiający się na perspektywie, gdy w gruncie rzeczy chodzi o odczucia. Trudno mówić o spojrzeniu przez dziurkę od klucza w dokumencie Marcina Burchardta jako perspektywie, ponieważ widz staje się częścią narracji, tym, który spogląda przez wizjer kamery, a więc tym, który rejestruje wydarzenia i do którego mówią bohaterowie zdarzeń oraz narrator, w większości w postaci Zdzisława Beksińskiego. A może i staje się cieniem? Niezauważoną postacią stojącą w progu?
Beksińscy. Album wideofoniczny (recenzja filmu) Dowiedz się więcej »
