Z autobiografią O.S.T.R. (Adam Ostrowski) jest trochę tak, jakbyśmy usiedli z dobrym znajomym w barze, a ten pod wpływem impulsu zaczął wspominać stare dzieje, nie dbając ani o chronologię, ani o tok narracji – momentami bełkocząc. Pchany od skojarzenia do skojarzenia, nieudolnie próbuje opowiedzieć: „kim byłem, kim jestem i kim mogę się stać” (s. 201). Problem tylko w tym, że z całej tej „gadaniny” ani pierwsze (kim byłem), ani ostatnie (kim mogę się stać) nie wynika.