Południowa ściana Lhotse była marzeniem Jerzego Kukuczki od czasu, gdy ujrzał ją na fotografii autorstwa Szymona Wdowiaka w kalendarzu z 1974 roku. Pięć lat później katowicki himalaista stanął na szczycie tej góry, zdobywając tym samym swój pierwszy ośmiotysięcznik drogą klasyczną. Nie dziwi zatem, że 1985 roku Kukuczka bierze udział w wyprawie organizowanej przez Janusza Majera, której celem była południowa ściana. Wyprawa ta zakończyła się tragicznie dla partnera Kukuczki Rafała Chołdy, który podczas pokonywania potencjalnie łatwego trawersu odpadł od ściany. Mimo wielu prób polscy himalaiści wrócili do kraju bez sukcesu. W 1989 roku już po zdobyciu Korony Himalajów i Karakorum Kukuczka dowiaduje się, że jego niedawny rywal Reinhold Messner wycofał się z próby zdobycia południowej ściany Lhotse, uznając ją za niemożliwą do pokonania w XX wieku. Ta informacja zagrzewa go do działania, wszakże od dawna marzył o tym, by zdobyć ją jako pierwszy. W pośpiechu kompletuje skład wyprawy, choć wszystkie racjonalne przesłanki sugerują, by opóźnić wyprawę o rok. Kukuczka po wielu rozważaniach dochodzi do wniosku, że: „teraz albo nigdy”. Niestety, wydarzenia, które rozegrały się w górze, spowodowały, że „teraz” zamieniło się w „nigdy”. 

W roku 2019 – dodać należy jubileuszowym – ukazały się dwie bliźniacze pozycje opowiadające o wyprawie Jerzego Kukuczki z 1989 roku, podczas której zginął na południowej ścianie Lhotse. Ich podobieństwo na tym jednak się nie kończy, ponieważ autorami obu tych książek są uczestnicy wyprawy. W przypadku pozycji Lhotse’89. Ostatnia wyprawa Jerzego Kukuczki relacja została przygotowana przez Elżbietę Piętak (Dariusz Piętak pełnił funkcję raczej redaktora merytorycznego), która uczestniczyła w wyprawie z ramienia Telewizji Polskiej. Z kolei autorem drugiej pozycji Królowa. Lhotse’89. Z archiwum Jerzego Kukuczki jest we własnej osobie Jerzy Kukuczka, wspomagany redakcyjnie przez Katarzynę Zioło. Podobieństwo obu tych pozycji ujawnia się również w samym pomyśle, który polega na publikacji zapisów z dziennika oraz archiwalnych zdjęć obu autorów.

Nie przypominam sobie, abym wcześniej trafiła na książki wydane w tym samym czasie i na tym samym patencie w dodatku traktujące o tym samym. Z wydawniczego punktu widzenia jest to totalna klapa, bo zmusza do wyścigu o to, kto pierwszy umieści swoją książkę na półce księgarskiej, a przez to skraca czas pracy nad jej treścią. Zapominając o tym, że w natłoku literatury górskiej, czytelnicy będą sięgać po te pozycje znacznie później, a więc ich dopracowanie pod każdym względem powinno być na pierwszym miejscu. Tak się jednak nie dzieje, ponieważ 30 rocznica śmierci Kukuczki przypadała właśnie na 2019 rok, a więc zadziałał bardziej marketing niż myśl o czytelniku. Obie te książki trafiły w moje ręce w 2022 roku i nie mam pojęcia, która z nich wygrała wyścig o pierwszeństwo na księgarskiej półce i wstępne zainteresowanie czytelników. Ten dystans czasowy pozwala na skomentowanie treści bez wpływających na nią działań marketingowych, które zdążyły się już wypalić.