Z książką autorstwa cenionej na całym świecie Bernadette McDonald mam dwa zasadnicze problemy. Raz, że sprawa dotyczy gatunku – biografia. Dwa, to kwestia zawartej w tytule „sztuki wolności”. Książka – pełen tytuł „Kurtyka. Sztuka wolności” – została nagrodzona wieloma prestiżowymi nagrodami, mieszczącymi się raczej w kręgu „literatury górskiej”. Jedną z kategorii, w której zwyciężyła jest „historia/biografia” i tutaj właśnie docieramy do miejsca, w którym należy wprost przyznać, że jest to bardziej „historia” niźli „biografia”.

Fantastyczne opisy górskich przejść z dbałością o detale, sprawiające, że czytelnik ma wrażenie obcowania niemalże z relacją z pierwszej ręki, ale bez polotu właściwego pisarstwu samych wspinaczy. Dzieje się tak za sprawą współpracy samego zainteresowanego (Wojciecha Kurtyki) przy tworzeniu opowieści o zdobywaniu gór. W tekst główny zostają wplecione fragmenty jego dzienników, komentarze do wydarzeń z perspektywy lat, niewiele tam uwag samej pisarki, wyczuwalnie zachłyśniętą wspaniałością wspinacza. To jednak sprawia, że choć wyczyny Kurtyki mogą być imponujące, to w zasadzie nie dostajemy nic poza opowieścią o zdobywaniu szczytów i wytyczaniu nowych dróg na ścianach. Niestety, opisy tych górskich przygód sprowadzają się wciąż do tego samego – skala trudności, ryzyko, innowacyjność, braki w żywieniu, nieprzewidziane biwaki, zmęczenie, kilka (raczej znanych) anegdot. Można powiedzieć, że „jak w każdej górskiej książce”, dokładnie, dlatego staje się ona barwną historią „zdobywania szczytów” (nie tylko tego dotyczą górskie wyczyny) przez Kurtykę i jego zespoły, niźli indywidualnym rysem biograficznym wspinacza.