Już sam dobór prezentowanych twórców budzi wiele zastrzeżeń – zgłaszali je zresztą nie tylko pominięci artyści, lecz także rzesza fanów tej muzyki. Obok „ojców polskiego rapu” w antologii przywołuje się bowiem wykonawców szerzej nieznanych, niewystępujących w ogóle poza lokalną sceną, a jeśli nawet kiedyś było inaczej, to teraz mało kto już o tym pamięta. Jaki był ich udział w tworzeniu kultury hip-hopu? Taki sam jak tysiąca (bo już w tysiącach ich liczymy) współczesnych raperów piszących do szuflady. Jednocześnie w prezentowanym zestawieniu całkowicie pominięci zostali producenci muzyczni, odgrywający bardzo ważną rolę w tej subkulturze. Dość nieudanym zabiegiem okazało się także prezentowanie kilku utworów z wybranego albumu i „opowiadanie” ich tekstów własnymi słowami – jest to przede wszystkim bardzo zabawne, ale w sposób zupełnie przez autorów niezamierzony (autorzy sięgają tu do najbardziej popularnych tracków, znanych nawet komuś spoza kręgu fanów tej kultury). Z jednej strony antologiści podkreślają, że teksty rapowe są bardzo osobiste, z drugiej – analizują je w zupełnym oderwaniu od biografii autorów. W ten sposób na przykład najbardziej znany utwór Kalibra 44 Plus i minus uznają za: „(…) emocjonalne i mocno manierycznie zarapowane rozwodzenie się nad testem na obecność wirusa HIV, co w latach 90. było bardzo nośnym społecznie tematem” (s. 60) i zupełnie pomijają fakt, że ten „bardzo nośny społecznie temat” jest zapisem osobistych przeżyć artysty obawiającego się zakażenia (o czym raper niejednokrotnie opowiadał w wywiadach), a nie wyrazem zaangażowania społecznego w problem chorób zakaźnych. W Antologii nie została też wyraźnie uchwycona różnorodność rapu. Autorzy nie pokusili się choćby o krótką charakterystykę poszczególnych podgatunków tej muzyki. Przy wspomnianym wyżej utworze pojawia się napomknienie, że „stanowi [on] najbardziej wartościowy przykład »psychorapu«” (s. 60), ale czym jest sam „psychorap” – czytelnik musi już zgadywać sam lub też szukać informacji na ten temat gdzie indziej. Nie brak również biograficznych nieścisłości, o których informowali na swoich fanpage’ach przedstawiani artyści. Czy można nazwać je przekłamaniami? Oczywiście! Choćby Gonix (jedna z nielicznych raperek w tym zestawieniu) była zaskoczona „dziwnymi rzeczami”, które w Antologii zostały dopisane do jej biogramu, a zdaje się, że to nieodosobniony przypadek. Czyżby pięcioro autorów nie było w stanie opracować rzetelnego zbioru informacji na temat różnych artystów? Pomijam już fakt, że notki biograficzne niektórych twórców do złudzenia przypominają te z Wikipedii. Niewątpliwym plusem publikacji są natomiast zamieszczone w niej wywiady, i tak Kazik, który płytą Spalam się położył podwaliny pod nurt muzyki rapowej, opowiada o związkach rapu z punk rockiem, Joanna Tyszkiewicz prowadząca audycję WuDoo w Polskim Radiu Szczecin – o popularyzacji rapu, Jakub Rużyłło zaś – o najnowszej, mocno komercyjnej odsłonie rapu, w ramach której „już nie wystarczy, że raper nagrywa fajne rzeczy. Teraz musi też fajnie wyglądać, trzymać ze znanymi raperami, mieć jakiś określony wizerunek” (s. 44).