Dotychczas żywiłam naiwne przekonanie, że z terminem „urbex” wszyscy są zapoznani. Swego czasu wiele osób, które znam, jeździło na „urbexy” albo mówiło o odkryciach innych. Tym bardziej zaskakujące było dla mnie, jak wielką ciekawostką może być czytana przeze mnie w różnych miejscach książka twórców kanału „Urbex History”. Jak widać, nawet mocno popularny kanał na YT może nie robić tu „całej roboty” i wciąż zaskakiwać ludzi, którzy o „urbexie” słyszą pierwszy raz i chyba to jest powód, dla którego twórcy kanału wydali swoją książkę.

Dobrze, ale o co chodzi w tym całym „urbexie”? Świetną definicją jest hasło z okładki, czyli: „wchodzimy tam, gdzie nie wolno”, ponieważ chodzi o eksplorację opuszczonych terenów, trudno dostępnych (ukrytych, obwarowanych itd.) i niebezpiecznych (to w większości niezabezpieczone budynki, powoli poddające się sile natury). Motywy takiej „zabawy” mogą być różne, najczęściej to po prostu ciekawość i poznanie historii miejsca w czasie oraz tego, jak funkcjonowało niegdyś, i co z niego pozostało. Kluczowym słowem jest „pozostało”, bo częstokroć nie pozostaje nic, poza pustymi ścianami nadgryzionymi zębem czasu. Dlatego „urbex” wymaga odpowiedniego przygotowania i bakcyla historycznego, ponieważ średnio ciekawe jest chodzenie po pustych piwnicach, ale za to z wiedzą, że było tam niegdyś np.  składowisko broni… rozpala wyobraźnie.

Na kanał chłopaków trafiłam niegdyś w poszukiwaniu informacji o pewnej interesującej mnie miejscówce. Jakie było moje zaskoczenie i oburzenie, że ktoś wrzuca filmiki na YT, tym samym zdradzając lokalizację i możliwe wejścia. Tego się nie robi. Przede wszystkim odwiedzane miejsca są często w stanie zagrażającym bezpieczeństwu i życiu, a w połączeniu z lokalizacją na uboczu lub w lesie… ktoś mało ogarnięty, rzucając hasło „potrzymaj mi piwo” może zrobić sobie krzywdę i zostać szokującym odkryciem dla innych eksploratorów. Inną rzeczą jest to, że wielu „przypadkowych turystów” nie zachowuje szacunku dla odwiedzanych miejsc i niszczy je, tym samym powodując, że niewiele z nich jest zachowanych w stanie, w jakim je opuszczono. Klasycznym przykładem dewastacji jest zawsze basen. Pusty, czy też wypełniony po brzegi wodą deszczową – zawsze na dnie zawiera śmieci, przedmioty z innych pomieszczeń albo w ogóle ze „świata zewnętrznego” (np. wózek sklepowy pewnego dyskontu). Trzeba jednak zwrócić chłopakom honor, ponieważ ich zabawa z filmowaniem polega raczej na „opowiadaniu miejsc” niż faktycznie zdradzaniu tego, co powinno zostać w wąskim gronie (jakby nie patrzeć ekskluzywnym) zajawkowiczów. Jeśli nawet „odkrywają” jakieś miejsce, to jest to miejscówka już dawno „spalona”, czyli taka, której lokalizacja i wszystkie inne szczegóły już od lat krążą, dostępne dla każdego, kto wpisze zapytanie w Googla albo są to miejscówki wpisane w miejski krajobraz jak np. torpedownia na Bałtyku – inną rzeczą, że nie każdy weźmie sprzęt nurkowy i wybierze się na taką wycieczkę.