Oczywiście ze scenariusza możemy czerpać „mądrości” podobne do tych serwowanych nam przez Rowling w całej sadze. Zatem po pierwsze – przyjaźń. Po drugie – nieważne jest „pochodzenie” człowieka, tylko jego charakter i serce. Po trzecie – nie można bawić się historią, każdy, nawet najmniejszy szczegół ma znaczenie. Po czwarte – zazdrość to dobra podstawa do zrodzenia się miłości. Po piąte – najważniejsze są rzeczy, do których mamy sentyment – serio kocyk jest ważniejszy od peleryny-niewidki? Peleryny, która jest prezentem od ojca Harry’ego, ofiarowanym przez Dumbledor’a, czyli osoby, którą młody czarodziej uznawał za przybranego ojca? Z kolei James (syn Harry’ego) w ogóle nie spostrzegł się, że brat gwizdnął mu pelerynę? Wymieniać można jeszcze długo, tak samo jak opisywać pozostałe postacie i związane z nimi nieścisłości…

Przeczytałam scenariusz „na spokojnie” i jeśli kiedykolwiek czułam potrzebę kupienia książki, choćby w celach kolekcjonerskich, to już mi przeszło. Uważam, że o wiele ciekawiej historie Pottera i jego przyjaciół poprowadzili niejednokrotnie fani sagi, co zresztą możecie sami sprawdzić, zaglądając na różne witryny. Nie uważam, że czas z książką był stracony (to tylko dwie godziny), ale też nie dał mi kompletnie nic. W żaden sposób nie zaskoczył, ale – jeśli wierzyć brytyjskim krytykom – spektakl wypadł wyśmienicie. Więc może w tym cały szkopuł? Brak „żywego ducha”?

Zaś w kategoriach niezbędności uważam, że książka jest absolutnie zbędna, można się obyć w życiu bez niej. Nox.