Debiuty to trudny do zgryzienia orzech, bo niby autor zaczyna, niby to pokazuje „na co go stać”, niby trzeba dać mu szansę, niby też wymagać… Po przeczytaniu Wódy i bali autorstwa Grzegorza Żurka zrodziło się we mnie przekonanie, że debiut powinien być szybką akcją – pozostając w metaforyce gry: przyjęcie, dośrodkowanie i celny strzał na bramkę. Tymczasem Żurkowi po przyjęciu piłki (pióra i kartki) wydaje się, że jest drugim Lionelem Messi, popisującym się swoim filologicznym dryblingiem. Niby to efektowne ruchy, zwodzące czytelników, ale wykonywane są w zbyt dużej odległości od bramki, a w ostatecznym rozrachunku stają się tylko brawurowym „miszmaszem”.

Bohater książki Żurka, nomen omen Grześ, nie daje się lubić. Jest wręcz irytujący w tym swoim przekonaniu o byciu niedocenionym geniuszem. Gdzie nie pójdzie, tam, chciałoby się rzec: stado kretynów i on – wybraniec losu. Jak wiemy, wszyscy zdolni źle kończą, więc i Grześ staje się (dosłownie) ofiarą systemu, popada – swoją drogą, Bóg wie czemu – w alkoholizm, leczy się, chodzi na uczelnię, gra w tytułową balę i – równie tytułowo – pije. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło, więc i do niego uśmiecha się los w stupiętrowym budynku na Mazurach, a dokładniej w Mazurskim Centrum Reedukacji i Przywracania Społecznej Użyteczności (s. 355)… Nazwę tego mógł wymyślić tylko ktoś na kacu, poważnie.