W albumie zostaje poruszonych również wiele tematów pobocznych, a właściwie takich zalążków na kolejną opowieść, szkic – można z tej publikacji czerpać jak ze źródła, w dodatku nieskażonego. Na szczególną uwagę zasługuje wątek miejski, ale też szerzej – przestrzenny, począwszy od przemieszczania się „szczelinami miasta” po dosłowne wpisywanie się w jego mury. Jak wspomina jeden z twórców: „writerzy jako miejskie kocury analizują te miejsca nie tylko od strony dostępności budynków, ale też od strony powiązań miasto – człowiek – kultura” (s. 500). Innym takim wątkiem jest wpisania w tę sztukę ulotność, która choć była obecna zawsze, zyskała niedawno inne oblicze (w momencie, gdy wrzuty przestały się nawarstwiać, a zaczęły być zmywane, zamalowywane przez służby porządkowe). I tak w sytuacji, gdy yardy są coraz lepiej strzeżone, a farba z pociągów coraz szybciej zmywana, sztuka ta wymiera… Ginie nim zdąży wjechać na peron, a co dopiero do innego miasta, by przejazdem zaznaczyć swą obecność, jak czyniono to niegdyś, co też momentami stanowiło jedyny „głos z Polski”, podgląd innej sceny. Bawi nieco utyskiwanie writerów lat 90-tych, którzy nie mają komu przekazać puszki, a winą za to obarczają głównie Internet, tj. jego popularność wśród młodzieży. Jednocześnie podkreślają, że ich początki były dużo łatwiejsze – niewiele inspiracji (możliwość stworzenia własnego oryginalnego stylu), a przede wszystkim początkowo praktycznie zerowe konsekwencje, a nawet możliwość malowania ściany w centrum miasta w środku dnia. Zabawna to przepychanka, kiedy jednocześnie swój zanik aktywności argumentuje się coraz lepiej „uzbrojonym” miastem w kamery i dodatkowe patrole.  Między innymi to właśnie te tematy sprawiają, że publikacja ta jest niezwykle pociągająca, wychodząca poza ramy sztywnego opisu stylu – w czasie i przestrzeni (różne wpływy zagraniczne na lokalne sceny).