Czesław Miłosz

Dzieje każdego ludzkiego życia dałyby się sprowadzić do zmiennej gry pomiędzy obrazem samego siebie i swoim obrazem w oczach innych. Pomiędzy pychą i poniżeniem, z mnóstwem stanów pośrednich. Każda minuta, kiedy jesteśmy wśród ludzi, w sklepie, w biurze, na poczcie, w autobusie, dostarcza melancholijnych obserwacji o tej ich kruchości i wrażliwości na gest, na słowo, albo pokrzepiające, albo ściągające w dół. Tak żałośni w swojej drobnej dumie, potrzebują małego kółka, czy klanu, w którym byliby uznawani, upewniani, że są coś warci.