Z autobiografią O.S.T.R. (Adam Ostrowski) jest trochę tak, jakbyśmy usiedli z dobrym znajomym w barze, a ten pod wpływem impulsu zaczął wspominać stare dzieje, nie dbając ani o chronologię, ani o tok narracji – momentami bełkocząc. Pchany od skojarzenia do skojarzenia, nieudolnie próbuje opowiedzieć: „kim byłem, kim jestem i kim mogę się stać” (s. 201). Problem tylko w tym, że z całej tej „gadaniny” ani pierwsze (kim byłem), ani ostatnie (kim mogę się stać) nie wynika.

Intrygowało mnie, czy raper hołdujący tak bardzo wartościom subkulturowym (czego niech dowodem będzie płyta Instrukcja obsługi świrów) jest w stanie powiedzieć swoim fanom coś więcej o sobie, coś czego próżno szukać na płytach (a tych jest całkiem sporo, bo dwadzieścia jeden), w wywiadach. Żeby nie trzymać Państwa w niepewności – odpowiedź brzmi: niewiele więcej. A zatem wszystko jest tak jak na krążkach, bo – żeby wykorzystać hasło innego rapera – „jakie życie, taki rap”. Z samą książką sprawa wygląda już nieco inaczej. Jednym z wątpliwych wątków jest spór z Zeusem. Choć O.S.T.R. przyznaje, że spór jest, i nakreśla jego tło (jednocześnie ustawiając się w pozycji niewinnego całego zamieszania), to w żaden sposób nie odnosi się do zarzutów – na przykład – blokowania koncertów ekipie Pierwszy Milion w Łodzi. To mogłoby sugerować, że również inne wydarzenia przestawiają się inaczej niż w wersji serwowanej nam przez rapera. Nie dziwi zatem, że Ostrowski nie zdecydował się oddać swojej historii w ręce profesjonalistów – tłumacząc swój wybór chęcią zachowania własnego stylu wypowiedzi. W toku lektury można jednak odnieść wrażenie, że w gruncie rzeczy chodziło o to, aby nie powiedzieć za wiele. A skoro tak, to czemu ma służyć ta publikacja?

Autor, który zapewnia: „żaden ze mnie Sienkiewicz, ale uparłem się, że sam osobiście napiszę […]”, oddaje nam dwustustronicową książkę wypełnioną po brzegi… grafikami, będącymi w większości  unieczytalniającymi tekst zapychaczami. Można jedynie ubolewać nad tym, że Ostrowiski nie zdecydował się dołączyć paru archiwalnych zdjęć z okresu, o którym pisze. Bez wątpienia wzbogaciłoby to książkę – albo było jedyną jej wartością. Słów w tej publikacji niezbyt wiele, a jeśli już są, to służą do opowiedzenia kilku anegdot ze szkoły i niewielu historii związanych z powstawaniem niektórych płyt oraz nieudanymi kooperacjami. Szkoda tylko, że gdy historia chce się toczyć dalej, autor dokonuje ostrego cięcia: „To były zajebiste czasy pełne wydarzeń, które jednak, z małymi wyjątkami, nie nadają się do opowiedzenia” (s. 71), „Nie chcę się rozwodzić, dlaczego tak się stało” (s. 71), „Z powodu rozmaitych nieporozumień urwałem kontakty z Redem i Spinache’em. Nieistotne, czy to ich wina, czy moja […]” (s. 112). Dziwi również mocno okrojony wątek rodzinny, występujący tylko na początku książki i zarazem ograniczony do historii o nauce gry na skrzypcach. Jak w takim razie wytłumaczyć wersy z All My Life: „Ciągle pamiętam dzień, gdy odszedł od nas ojciec / Wpatrzony w drzwi tłumiłem emocje / […] / Nie mogłem się odnaleźć […]” albo autobiograficzny track 1980, w którym również eksponowany jest wątek rodzinny? Trudno tym samym powiedzieć, z myślą o jakim odbiorcy publikacja powstała? Fani znajdą tam niewiele ponadto to, co znają z płyt, z kolei osoby nieobeznanie z dyskografią Ostrowskiego dostaną kilka niezbyt pasujących do siebie puzzli.