Dalej wygrywane są Polonezy, a w nich następuje dwukrotne puszczenie oka (do którego poeta przyznaje się w notce Od autora) poprzez stworzenie wariacji utworu Bóg, honor, ojczyzna autorstwa Bohdana Zadury. Covery te – zwane tak przez autora – zdają się być jednak dość marne, brak w nich iskry, pozostaje tytuł i jeden wers, niestety, tym razem zbyt słaby na puentę, a dopowiadając słowami piosenki – „ale to już było” (i więcej wrócić nie powinno). W przeciwieństwie do innych utworów, wszelkich Scen…, w których wersy skrojone zostają z precyzją i humorem, a zamykające się ostatecznie w utworze Polonez Unplugged z czterdziestokrotną apostrofą „Polsko”, z którą „prawdę mówiąc, mam spore problemy[…]”. W utworach tych Olszański oddaje nastroje świata artystycznego zdominowane przez zazdrość, a także rozdźwięk między oczekiwaniami wydawców a autorów. Znużenie światem literackim wyraża poeta przybierając maskę Eksperta Ministerstwa i łatwo wyczuć te nastroje w pozostałych wierszach. Z kolei na Stronie B wiersz, po którym na Stronie A: „[…] Nie ma potrzeby […] // pisać”, zostaje zapisany przez Umarłą klasę i wypełniony myślą, że „[…] równie dobrze jak słowami / mógłby zajmować się bednarstwem, zecerstwem, // klejeniem cholewek”. Tylko nie wiadomo, czy sugeruje to podobieństwo owych czynności, wszak wszystko jest wymagającym rzemiosłem, czy swego rodzaju kryzys twórczy? Wszelkie wątpliwości rozwieje pewnie publikacja nowego tomiku (albo jej brak).

Grzegorz Olszański w swojej twórczości często wchodzi niebezpiecznie w romans z popkulturą, która nie zawsze, choć „pop”, dodaje popularności jego twórczości, jak w przypadku wspomnianych tu już Kronik filmowych czy poprzedzającej ich Sztuki mięsa (2002). Warto jednak docenić te zmiany optyki i perspektywy, które możemy prześledzić w twórczości bytomskiego poety. Najnowszy tomik w moim przekonaniu jest najlepiej zrównoważonym, zarówno pod względem tematyki, jak i serwowanego napięcia emocjonalnego i dozowanej w odpowiednich dawkach ironii, co sprawia, że nie da się przejść obok Białego albumu obojętnie, a już z pewnością bez uważnej lektury. W końcu im większym dystansem wykazuje się podmiot, tym więcej emocji odzywa się w nas w części zatytułowanej Lamentacje. Dołączone do tego zostają wpadające w wesołe rytmy Polonezy, które należałoby odczytywać przez pryzmat „pół żartem, pół serio”. Taka kompilacja „dwóch stron” taśmy powinna dobrze się przyjąć i moim zdaniem warto, aby to właśnie ta „tracklista” (jak autor nazywa swój „spis treści”) z tomików Olszańskiego wybrzmiewała najdłużej zwłaszcza, że romans z muzyką wyszedł mu zdecydowanie lepiej niż ten filmowy, w którym „autor zaciągał dług u znanych reżyserów, nie spłacając go” (coby przypomnieć wydźwięk krytyki względem Kronik…). Używając po raz ostatni języka muzyki – zapętlony Biały album, nie znudzi się szybko, bowiem z każdym odtworzeniem znajdziemy coś nowego i ciekawego w tej minimalistycznej warstwie tekstowej.