Warstwa tekstowa nie jest tu nic gorsza od warstwy muzycznej. O ile jednak w przypadku Webbera można zauważyć coraz śmielsze wychodzenie poza klasyczną kompozycję, opartą na stopie i werblu, o tyle Łona tekstowo pozostaje „tak samo, ale inaczej”. Regułą łączenia tekstów jest znana z wcześniejszych produkcji zasada „od szczegółu do ogółu”. Gdzie rzeczy na co dzień mało istotne – dlatego mówi się o nich niejako w nawiasie – stają się pretekstem do mówienia o tym, co uniwersalne. W ten sposób jazda pociągiem (Co tak wyje?) daje szansę na analizę społeczeństwa, podobnie jak w Nocnym ekspresie (z płyty Cztery i pół). Utwór Błąd swoją konstrukcją przypomina znów track znany z wcześniejszej płyty To nic nie znaczy. Piosenka Gdzie tak pięknie? przywodzi na myśl od razu Wyślij sobie pocztówkę… Forma jest dobra i nawet te same patenty wciąż się sprawdzają, jednak po pięciu latach oczekiwałam czegoś więcej niż dobrze zrymowanego: „ten hałas, co bezsprzeczne jeszcze umie przykurwić / choć już mniej orbi, już bardziej urbi”. Poza tym to wciąż mieszanie kultury wysokiej z niską – czy to przez plakaty w utworze Doklej plakat, na którym „[…] Azalia Banks, patrzy wprost na Gobrowicza”, czy we wspomnianym wcześniej utworze Błąd, do którego powstał teledysk przy współudziale Teatru Współczesnego w Szczecinie oraz Teatru Kana. Sporo tu literackich odniesień, jak chociażby: „innym razem łajbą płynę; / żadnych gazet, mam tutaj książkę, kolubrynę / autor raczej Nobla nie weźmie / ale ostatecznie czyta się nieźle” – w dłoniach rapera na jednym z ujęć teledysku dostrzec można Chłopów Stanisława Reymonta, pojawia się też wcześniej wspomniany Gombrowicz na plakacie. Natrafić można i na bardziej subtelne aluzje, jak na przykład do książki Josepha Conrada Smuga cienia. To wyraźny adres dla konkretnego grona odbiorców. Cytowane wcześniej wersy z „orbi” i „urbi” dowodzą świadomości artystów, że do grona ich słuchaczy rzadko dołącza ktoś nowy, odbiorcą najnowszej płyty są starzy znajomi, przywiedzeniu tu sentymentem. Problem różnicy pokoleniowej (największe grono słuchaczy rapu w Polsce stanowią ludzie przed 20 rokiem życia) i tym samym brak zrozumienia oddaje ostatecznie utwór Nie pogadasz.