Z ludźmi w tej tworzonej przez Michała Książka „pieśni ze szlaku” wydaje się autorowi jakby „nie po drodze”, jeśli więc już coś zajmuje jego uwagę, to raczej zwierzyna podająca sobie „wiadomość [o jego obecności – I.Ch.], z pyska do pyska, z mordy do mordy” (s. 74). Autor swój wzrok kieruje na relikty przeszłości (o ile w tym czasie nie spogląda na kolejne ptasie gniazdo), które „do niczego nie nawiązywały, niczego nie przypominały” (s. 8), a także na „niedomiejsca” (s. 66), którymi bywają w jego odczuciu skraje wsi. Kontakt z ludźmi ogranicza do pytania o nocleg i wywoływania zdziwienia – bo jak to tak, pieszo? Książek już na samym początku odkrywa zresztą przed czytelnikiem karty, mówiąc wprost, że wyprawa jest zaspokojeniem jego głodu – „(…) chodzenia, wąchania i patrzenia” (s. 21), nie ma tu miejsca na zasiedzenie i wsłuchiwanie się w historie „o garnku ze złotem znalezionym w okolicach Chełma (…). O dziku wielkim jak fiat 125p (…) i o bobrze, który zagryzł wędkarza” (s. 53). Chociaż ta ostatnia anegdota posłużyła autorowi do rozładowania nieco męczącej już atmosfery towarzyszącej ciągłemu „byciu w drodze” („Miałem świadomość, że zachciało mi się czegoś transcendentalnego i że straż graniczna raczej nie okaże zrozumienia, aż o mały włos nie wtarabaniłem się bobrowi do domu. W ciemności wszedłem na żeremie i noga zsunęła się w głąb. Otrzeźwiałem szybko, przecież bobry nad Bugiem mogą zagryźć człowieka” – s. 69). Ta szczątkowa obecność ludzi i ich historii w ogólnym rozrachunku dobrze robi książce, która nie staje się dzięki temu zwykłą, przegadaną historią miejsc. Droga 816 to „krótki” zapis doświadczania miejsc poza ich wymiarami przestrzennymi i historycznymi. Choć autor przywołuje nazwy wsi i nietrudno zlokalizować na mapie opisywane przez niego tereny – to jednak jest to uniwersalna opowieść, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że nie tylko wschodniej drogi/granicy. Wrażenie uniwersum, któremu się w pełni poddaję, jest podtrzymywane przez brak jakiegoś centralnego punktu. Snuta przez Książka opowieść w żaden jednak sposób na tym nie traci. Żal tylko, że wydrukowana na wewnętrznej stronie okładki mapa przemierzonych przez autora terenów nie jest bardziej dokładna; przypomnijmy słowa autora: „mapa przemawiała do mnie bardziej niż rzeczywistość”, nawet ta opisana/opowiedziana. Po lekturze nie pozostaje już nic innego jak „wyjść, wyruszyć, iść”, „z rękoma w podartych kieszeniach” (śladem Arthura Rimbauda), naturalnie w kierunku Hrubieszowa, a potem już tylko „naprzód”.