Cała ta spina o Kler była dla mnie zrozumiała do czasu obejrzenia filmu. Nie trzeba chyba nikogo przekonywać, że to „niecała prawda” o instytucji kościoła, ale nie w znaczeniu, że coś zostało „ukryte”, a raczej celowo przejaskrawione.

I trzeba jednak pamiętać, że jeśli w filmie Smarzowskiego każdy ksiądz jest na swój sposób „zły”, to jednak nie są to wszyscy i przebłyski tego również znajdziemy na ekranie. Chyba że od pierwszego kadru obrazimy się na reżysera i, jak Pani siedząca obok mnie w kinie, powiecie po pierwszej scenie: „pierdolenie, Kościół taki nie jest”. Ksiądz to też człowiek, a błądzić jest rzeczą ludzką. Lecz i to nie usprawiedliwia wszelkich nieprawidłowości, niezależnie od tego, czy mówimy o kimś z powołaniem, czy nie. Takie zachowanie (nadużycia seksualne, pijaństwo, korupcja itd.) nie przystoi nikomu, a że znalazło i miejsce w środowisku, które powinno stać na straży pewnych wartości, słusznie wzbudza kontrowersje. 

Kościół trawi kryzys, a film kopie pod nim dołki? Stwierdzenie przez wielu postawione na wyrost. Nie sądzę, aby ludzie po obejrzeniu nowej produkcji Smarzowskiego nawrócili się, ale byłabym daleka od stwierdzenia, że pójdą palić kościoły bądź na dobre opuszczą Świątynie. Satyra uderzająca w Kościół i jego „grzeszki” to żadne novum, ale to już trzeba by było czytać książki…  

Osobiście uważam, że film warto zobaczyć, jeśli chce się brać udział w dyskusjach o nim (zwiastun jest mocno mylący). Prawd nowych o Kościele nie wnosi, trzeba jednak rozdzielać w tym kościół (jako instytucję) od samej wiary. Co zaś się tyczy kunsztu Smarzowskiego, to jest to film dobry, ale nie najlepszy w jego karierze. Momentami trochę nawet „łopatologiczny”, jakby reżyser stracił wiarę w widza, i zamiast świetnych przebłysków wykorzystanych w Róży daje wrzucone topornie pełne retrospekcje. Podobnie w zakończeniu, będącym ucieczką w stronę banalnego symbolu.