Choć tytułowy singel (Ukryte w śniegu) zwodził słuchaczy, zapowiadając klimat rodem z epki Zimy (2007), uznanej dotychczas za najbardziej poetycki materiał rapera, to jednak w ostatecznym rozrachunku Bisz do pary z Elhuaną (odpowiedzialnym za warstwę dźwiękową) zabierają słuchaczy w zupełnie inny świat.

Choć to kolejny projekt, na którym raper stara się przekonać, że: „mnie nabierając się nabierają, bo każdą formę / wypełniam doskonale, póki się z niej nie uwolnię” (1 + 1 = 1, Ft. Gverilla), to jednak trudno przyznać mu tym razem rację. Konceptualnie materiał jest świeży, o czym świadczą choćby świetnie dobrane przejścia: cytaty z nauk zen czy fragmenty wyjęte z Estetyki japońskiej pod redakcją Krystyny Wilkoszewskiej – co oczywiście wpływa także na teksty, które w książeczce dołączonej do płyty zestawione są z klasycznym haiku, stanowiącym punkt dojścia albo wyjścia – trudno rozstrzygnąć nawet przy kolejnej lekturze (potraktujmy to jako plus). Czy to jednak wystarczy, aby dłużej przytrzymać słuchaczy?

Album oparty na wyraźnym koncepcie nie jest w rapie niczym nowym, tym bardziej w twórczości Bisza. Jeżeli natomiast chodzi o teksty (porównania i zabawę słowem), to w zasadzie raper przestał zaskakiwać od Wilczego humoru (przy współudziale Radexa), zatem trudno przyznać mu rację, kiedy mówi, że uwalnia się z formy, gdy już wypełni ją po brzegi. Równie trudno pozbyć się wrażenia, na co zwrócili uwagę także inni recenzenci, że wyjęte z tego materiału wersy można by śmiało wstawić do wcześniejszych projektów, na których na pewno nie powodowałby zgrzytów. Wszystko wskazuje więc na to, że Bisz już jakiś czas temu osiągnął swój „stały poziom”, z którego nie potrafi wybić się wyżej. Może dlatego materiał ten jest przesiąknięty pogodną rezygnacją?